به شکلی از اعلان گفته می‌شود که در قالب گزارش ارائه شود. یعنی، مخاطبان رسانه‌ای تصور کنند که یک گزارش بی طرفه به آن‌ها ارائه می‌شود، در حالی که آنچه آن‌ها می‌بینند، می‌شنوند و می‌خوانند، به راستی تلاشی سازمان یافته برای تقویت جنبه‌های ذهنی یک فرآورده یا خدمت در ذهن آن‌ها است.[۱] اصطلاح رپورتاژ اعلان برای اولین بار در سال ۱۹۴۵ به ادبیات انتقادی رسانه‌ها اضافه شد. به دلیل اعتماد به مخاطبان به رسانه‌ها، رپورتاژ آگهی‌ها زیاد مؤثر است و به همین انگیزه در کشورهای پیشرفته قوانین زیاد سختی علیه رپورتاژ آگهی‌ها تصویب شده و می‌شود. دیوان بین‌المللی تجارت در قانون آگهی‌های خویش که در سنه ۱۹۹۷ به تصویب رسانده خواهان مشخص کردن تبلیغات می‌شود لغایت مخاطبان توانا به تشخیص آن شوند[۲] در سال‌های پسین مواردی برجسته از این پدیده در تلویزیون دولتی ایران نگریستن شده که از دسته می‌توان از برنامه عمو پورنگ که داریوش فرضیایی آن را تعبیه کرده نام برد.[۳] از آن گذشته، موارد دیگری از رپورتاژ آگهی در رسانه‌های ایران وجود دارد که منتقدان را وادار کرده خواهان تصویب قوانینی برای مقابله با رپرتاژ آگهی‌ها شوند.
امروزه نیز بعد دیگری از رپورتاژ را در فضای اینترنت تماشا می‌کنیم به نوع ای که یک مقاله در قالب یک پست عادی به یک سایت اضافه می‌شود که درحالت عادی یک مطلب معمولی یا خبری است اما در ریشه-بن-بیخ یک متن کاملاً تبلیغاتی است که کاملاً سازمان مکشوف و با اهداف تبلیغ یک فرآورده یا یک سایت است که شامل چندین لینک به سمت تارنما تبلیغ‌کننده است، هم‌اکنون سایت‌ها و شرکت‌هایی هستند که در قبال ثبت رپرتاژ اعلان مبالغی نیز از شرکت تبلیغ‌کننده اخذ می‌کنند.